Van de 30 jaar die Henk Claasen in Zeist woonde heeft hij 19 jaar deel uit gemaakt van de gemeenteraad. Hij was werkzaam in het onderwijs in de regio Amersfoort als docent Nederlands en conrector. Daarnaast was hij als vervent fervent hardloper actief binnen de Zeister atletiekvereniging FIT.
Na zijn vertrek uit de raad na de verkiezingen van 2002 sprak toenmalig burgemeester Boekhoven de volgende woorden tot hem:
Ik kom bij de bijdrage van Henk Claasen. Je luistert naar zijn bijdrage van zo pas. Ik had hier staan en ik geloof dat ook, bij Henk past humor. Hij begint met een opmerking over het college dat het belangstelling heeft getoond voor een zwaarwichtig document. Hij parafraseert door en meldt tegelijkertijd dat we ons moeten schamen. Ik vind het droge humor.
Ik denk dat dit Henk Claasen ten voeten uit is. Als je hem diep in zijn hart kijkt, heeft hij dat heel nadrukkelijk. Henk gebruikt het element humor om zijn collega-raadsleden en het college fijntjes op een aantal zaken te wijzen.
Zo’n aanpak is overigens heel effectief. Het opent ogen, geeft een andere kijk op zaken en het relativeert bovenal.
De droogheid van je betogen zullen we zeker gaan missen. Wat ik zeer waardeer in jou is je bemiddelende rol die je ook vaak gespeeld hebt op momenten waarop de discussie in de raad op een dood spoor leek te zitten. Dan hadden we moeite om hoofdzaken en bijzaken van elkaar te scheiden. In die situaties weet jij op jouw manier de leden van de raad bij de les te houden.
Henk, bedankt voor je inzet en je gedrevenheid gedurende de afgelopen 19 jaar!
De afscheidswoorden van Henk bij deze gelegenheid waren tekenend voor hem:
De heer Claasen: (GroenLinks)
U zult zich wel afvragen waarom Claasen nu twee cadeautjes aan Swart geeft. Beschouw het maar als een mystieke handeling en zulke handelen worden zoals u weet maar zelden verklaard. Ook nu niet.
Toen ik laat ik maar zeggen in de Zeister middeleeuwen in deze raad kwam, zag de politieke wereld er heel overzichtelijk uit. Je had rechts en je had links. Je had rechtse mensen en je had linkse mensen. Rechts was slecht, dom en krom en links stond daar tegenover. Dit gold voor mij gemakshalve toen ook voor de mensen van die twee richtingen.
Als bij mij iets in de loop van mijn raadstijd iets veranderd is, is het mijn kijk op mensen. Rechts vind ik nog steeds slecht, maar ik heb moeten ervaren dat sympathie, virtuositeit, integriteit maar ook het tegengestelde kenmerken zijn die je in min of meerdere gelijke mate bij zowel rechtse als linkse mensen tegen komt.
Maar dat zegt niets over mijn fractie. In mijn fractie heb ik mijn hele raadsperiode altijd mogen samenwerken met mensen waarop ik kon vertrouwen. Voor die steun en voor die samenwerking maar ook voor hun inzet wil ik hen heel erg bedanken.
De ervaring dat iemands politieke kleur op zich niets zegt over zijn kwaliteit als mens is best verwarrend en tast de duidelijkheid van het politieke beeld toch wel grondig aan. In die verwarrende politieke wereld heb ik geprobeerd een houding te bepalen die ik juist vond en die ik in ieder geval naar mijzelf toe kon rechtvaardigen. Of ik het altijd bij het juiste eind had, vast niet, maar ik heb het geprobeerd.
Dit proberen en een beschrijving van dat proberen vind ik heel goed weergegeven in een gedicht waarmee ik wil besluiten. Een gedicht van de schrijver Herman de Koning, een Vlaams schrijver. Wees gerust, het is niet al te lang gedicht. Ik denk dat de meeste van ons aan het eind van deze avond de tekst zelfs nog zullen onthouden. Het gedicht heet “Sprookje”:
Er was eens een man die altijd rechtvaardig was.
Voorzitter, ik dank u wel!
.
Enige tijd na zijn vertrek uit de raad is Henk naar Nijkerk verhuisd. In 2006 werd bij hem de ziekte ALS vastgesteld, een slopende ziekte die functie na functie weg nam. Maar met de geesteskracht die we in Zeist ook al kenden van Henk trad hij zijn ziekte en de gevolgen daarvan tegemoet. Hij was actief in de stichting ALS en ging ondanks zijn groeiende lichamelijke beperkingen aan het schrijven. Vorig jaar voltooide hij het derde deel van een misdaadtrilogie, waarin niet alleen de ziekte ALS, maar ook herkenbare situaties in Zeist en zijn ervaringen in de Zeister Gemeenteraad een rol speelden.
De laatste jaren verloor hij steeds meer lichamelijke functies, waaronder zijn spraak en meer en meer delen van zijn bewegingsaparaat. Communiceren kon de laatste tijd alleen nog maar via het met één vinger bedienen van een (spraak-)computer. Dat weerhield hem er niet van om actief te blijven en te schrijven; letter voor letter met één vinger. Naast de drie misdaadromans schreef Henk de laatste jaren ook het Groot Nijkerks Dictee, dat elk jaar in zijn woonplaats wordt gehouden.
In 2010 verleende Henk op indrukwekkende wijze zijn medewerking aan een aflevering van het televisieprogramma "Afslag UMC Utrecht". Deze aflevering kunt u
hier bekijken.
Een artikel in "De Stad Nijkerk" n.a.v. zijn overlijden kunt u
hier lezen.
In april 2012 stond er in "De Stad Amersfoort" een artikel over hem, dat u
hier kunt lezen.
Afgelopen zomer wijdde "De Nieuwsbode" een artikel aan hem, dat u
hier kunt lezen.
Zijn boeken zijn verkrijgbaar via de boekhandel.